Buyuk bir sehirdesindir... An gelir, yillarin ne kadar da cabuk gectigi hissine kapilir ve o anlarda kisa sureli bosluklar yasarsin. O anlarda yasadigin zamani zihninde canlandirir, sorgularsin. Gitmen gereken bir isin, sevilecek bir kiz arkadasin, bulusup sohbet edebilecegin veya baska seyleri paylasabilecegin dostlarin, ziyaret etmen gereken aile buyuklerin, yasamak icin alman gereken nefesin...Tum bu sorumluluklarin arasinda bazen kendini bulamazsin. Zamanla her sey tekduze bir hal almaya baslar. Yaptigin bunca seyin kendin icin degil de sanki digerleri/otekileri icin oldugunu dusunur; gitsem, arkama bile bakmadan habersiz uzaklassam, nolur acaba? diye cogu kez dusunur, hoskalin! notlari yazarsin belki de bir yerlere.
Her seyi birakip gitme istegi aslinda cogu zaman yalniz kalmayi istemekten kaynaklaniyor biliyorum. Peki nedir yalniz kalmak? Bir an icin mi yalniz kalmak? Cok uzaklara gidip baska bir hayat kurmak mi? hayir aslinda hicbiri degil. Seviyorum yasadigim hayati ben. Olmek mi istiyorum peki? hayir tam olarak bu da degil! bilmiyorum... Aklimdan gecen sey, sehre bakan su penceremden atlayarak onun uzerine dogru ucmak ve gerisini hatirlamamak.
Ucabilir miyim ki ben? elbette hayir! diyor icimden bir ses. Her seyi birakip gitme istegimi bi kenara birakip bir tatil plani hazirlamak istiyorum kendime. Simdi anliyorum, aslinda ben yasadigim bu hayati yeniden ozlemek istiyorum!
Simdi gidiyorum...
6 Ocak 2005
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder